یادداشت پرنیان سجادپور

        این اولین چیزی بود که از رضا قاسمی می‌خوندم و مشتاقم که هر چه سریع‌تر برم سر وقت بقیه‌ی نوشته‌هاش. فکر می‌کنم به زمان بیشتری احتیاج دارم تا برام روشن بشه دقیقاً چه حسی به این کتاب داشتم و بتونم در موردش بنویسم و با این اوصاف ای کاش گودریدز بهم اجازه می‌داد بهش دو‌ونیم ستاره بدم. پراکندگی چیزها یک مقدار اذیتم کرد که جلوتر متوجه شدم دلیلش چیه. از قسمت آخر کتاب که نویسنده اون‌جا توضیح داده نوشتن این رمان به چه شکلی جلو رفته خیلی خوشم اومد. نوشتن رمان فی‌البداهه برای آدمی که «همنوایی…» رو سیزده بار نوشته و «چاه بابل» رو بیست بار، باید تجربه‌ی خیلی سخت و جالبی بوده باشه. در اون‌جا اشاره کرده که این بداهه‌سرایی از موسیقی ایرانی که برخلاف موسیقی غربی مبتنی بر بداهه‌نوازیه (از این ویژگی خیلی خوشم می‌آد) و تعلق قاسمی به تئاتر سرچشمه گرفته و واقعاً شگفت‌انگیزه.