یادداشت معصومه آوا

        داستانی از سفر به درون خود، درک و پذیرش گذشته، آشتی با خود و بازگشت به واقعیت.
سبک داستان مثل اکثر کارهای موراکامی رئالیسم جادویی‌ست.
آخرین اثر موراکامی و به گفته دوستان پخته ترین اثر او اما من چنین چیزی حس نکردم.
داستان در کنکاش با درون خود می‌گذشت و این برای من دوست داشتنی بود اما روند داستان یکنواخت و گاهی خسته کننده بود و بعد از اتمام با سوالات بی جواب مواجه شدم.
یک اثر نمادین؛ با  وجود کند پیش رفتن راحت‌خوان بود و در کل دوستش داشتم اما در مقایسه با کافکا در کرانه که شباهت های زیادی داشت، من کافکا رو پخته تر حس کردم.