یادداشت

        اسم کتاب گول می‌زند.
آدم فکر می‌کند با کتابی تخیلی سروکار دارد و اصلا انتظارش را ندارد که با داستانی رئال و حتی تلخ روبه‌رو شود.
رهی پسری است که شخصیتی خیلی باحال و بامزه دارد (من که ازش خوشم آمد). آدم از کنارش بودن خسته نمی‌شود. کلی حرف دارد بزند آن هم نه حرف های بیخود بلکه کلی حرف باحال و جالب.
قبلا از جمشید خانیان کتاب طبقه هفتم غربی را خوانده بودم و با این کتاب بیشتر از قلم آقای خانیان خوشم آمد و دوشت دارم بیشتر از ایشان کتاب بخوانم. داستان به طور مستقیم هیچ چیزی را به تو نمی‌گوید و کم کم اطلاعاتی بهت می‌دهد اما باز در پایان سوالی در ذهنت است که دقیقا چه اتفاقی افتاده است؟
همین نکته برایم در قلم آقای خانیان جذاب است. هیچ کلمه‌ای در نوشته ایشان اضافی نیست.