یادداشت رضا صالحی

        از فرم این داستان شروع می‌کنم. فرم باهاتون‌ حرف می‌زنه و خیلی شگفت‌انگیز حالات مختلف را حس می‌کنید. وقتی خواندم که موقع خواندنش به نفس‌نفس می‌افتید، باور نکردم و گمان کردم که اغراق بوده؛ ولی حقیقتاً موقع خواندنش، به نفس‌نفس افتادم و دور اتاق راه می‌رفتم و انگار خودم بلندبلند با خودم حرف می‌زدم...
آشفتگیِ داستان و روایت در این مورد، پسند من بود؛ هرچند همیشه این‌طور نیست. 
در مورد محتوا هم به زیبایی پیچیدگیِ تعامل انسان با خودش و دیگری را تصویر کرده بود، و سیر تصمیمات مغز را به خوبی بیان کرده بود.