یادداشت آرش میراحمدیان

        لذت‌بخش‌ترین قسمت خوندن کارهای هدایت برای من زبانشه. با فارسی هفتاد/هشتاد سال پیش اینقدر راحت داستان رو جلو می‌بره که شگفت‌زده می‌شم. (اینو احتمالاً تو هر ریویویی که برای هدایت بنویسم می‌گم)
داستان «تخت ابونصر» خیلی برام عجیب بود و اصلاً انتظار همچین ایده‌ای رو نداشتم. از «تجلی» هم خیلی خوشم اومد. احساس زیادی داشت و این شکلی که درگیری و مسئله‌ی شخصیت رو نشون داده خیلی برام تأثیرگذار بود.