یادداشت سمیرا

        فضای داستان از همون اول متفاوت و جذابه. با یه آدمکش بازنشسته طرفی که به جای فرار از قانون، حالا داره با فراموشی خودش دست‌وپنجه نرم می‌کنه و با طنز سرد و نگاه خاصی که به زندگی و مرگ داره، آدمو جذب می‌کنه.
بیشتر از اینکه یه داستان جنایی باشه، یه جور نگاه متفاوت به ذهن آدمیه که یه عمر آدم کشته، اما حالا داره حافظه‌شو از دست می‌ده.
داستانش کوتاهه، ریتم تند و مستقیم داره، اما حس‌وحال خاص خودش رو داره. 
پایان داستان تا حد زیادی باز و مبهمه و یه جور سرگردانی ذهنی شخصیت رو به خواننده منتقل می‌کنه و نشون می‌ده حتی چیزی به ظاهر قطعی هم شاید فقط ساخته‌ی ذهن در حال فروپاشی یه آدم باشه.
ایده‌ی تازه‌ای داره و از اون کتاب‌هایی نیست که سریع فراموشش کنی.