یادداشت روژان صادقی

        تو سفرهایی که رفتم و وقت‌هایی که با آدم‌ها گذروندم، همیشه یکی از هایلایت‌ها و کوالیتی‌تایم‌ها برای وقتی بوده که باهم غذا پختیم و بعدش باهم سر میز نشستیم. نمی‌دونم این پروسه غذا درست کردن چه خاصیتی داره که یخ آدم‌ها رو باز می‌کنه و همون پای گاز، سفره دلشونو واسه هم باز می‌کنن. و به همین دلیل عمیقا باور دارم که تقریبا هیچ چیزی آدمارو اندازه باهم آشپزی کردن به همدیگه نزدیک نمی‌کنه.
از اونجایی که یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های سفرنامه‌های ضابطیان تو این سال‌ها، مردم کشورهای متفاوت و نزدیک شدن به اون‌ها بوده، انتخاب موضوع غذا اونم از نوع ایتالیاییش بهونه خوبی برای بیشتر بسط دادن این موضوع بود.
مثل بقیه سفرنامه‌هاش با همون زبون ساده خودش از مردم ایتالیا، غذاهاشون، رسم‌و‌رسومات و فرهنگ‌شون و افسانه‌ها و خرافات پشت باورهاشون می‌گه. 
مهارت خود منصور ضابطیان به کنار، چون خودم چندتا دوست ایتالیایی دارم و اصولا فرهنگشون رو خیلی دوست دارم (که بی‌شباهت هم به فرهنگ خودمون نیست!) لذت خوندنش برام دوچندان شد.
اینم سهم ما از سفر نوروزی ۱۴۰۰ :)