یادداشت نعیمک

        اصلاً انتظار نداشتم این قدر خوب باشد چون فکر می‌کردم چندتا داستان را جمع کردند تا نهایتاً با نویسنده آشنا شویم و کتاب‌های «مهم»ترش را بخوانیم اما واقعاً خوب بود. هر کدام از قصه‌ها جهان خودشان را دارند و این تجربه‌گرایی و نترسیدن از نوشتن واقعاً حس خوبی برایم داشت. انگار نویسنده با خودش بگوید «خب، حالا چجوری بنویسیم؟» و شکل دیگری را امتحان کند. واقعاً تجربه‌گرایی تویش معلوم بود و چه حیف که حالا تجربه‌گرایی هم فرمی از نوشتن شده و تبدیل به کلیشه که انگار فقط باید نوع خاصی نوشت. 
اما داستان‌ها روی هوا هم ول نمی‌شدند. هر کدام سازۀ خودشان را داشتند و خیلی تروتمیز شروع و پایان داشتند و یک عالمه اطلاعات بین‌مان ردوبدل می‌شد. حتی شخصیت‌هایی که می‌تواند یادم بماند و با اینکه چند صفحه دیدمشان با خواندن داستان دیگری یادشان کنم. اتفاقی که در این کتاب هم افتاد و با هر داستان یاد نویسنده‌های دیگری افتادم که داستان‌های کوتاه‌شان را خواندم. نمی‌دانم از نظر زمانی چقدر بهم نزدیک بودند اما جلوه‌هایی ازآثار لاوکرفت و پو و استوکر در این قصه‌ها هم بود و خب، سنت نوشتن بردبری هم ظاهراً با این فضا هم‌خوان‌تر است. با اینکه خیلی قدیم نوشته‌ شدند اما هنوز تروتازه هستند و خواندنشان کیف می‌دهد.