یادداشت امیرحسین کیوانی راد

        علم انسان به ساحت زمینی اش چیزی است که در پرتو تعلیمات وراء حسی به نوعی شناخت خواهد رسید؛ شناختی مجمل برای دنیایی که انسان را هماورد می‌خواهد.پس با بودن در این دنیا که کرانه آن زندگی جاوید است به زهدان دنیا التفات از سر آگاهی باید کرد تا فرم زندگی مطلوب را شکل بخشد.جایگاه سیاست در این میان با تعریفی از انسان که از وجود خود نثار بیرون میکند تا فقر ذاتی اش او را منزل بمنزل پیش برد ،چون پر کاهی در مصاف تندباد،بعنوان عاملی فعال که اتصالی محتمل با عقل فعال دارد جلوه گری میکند.