یادداشت حوریه دادجو

        بسم الله الرحمن الرحیم
 این کتاب تجربه‌ی شخصی سوزان برایسون از خشونت جنسی است، اما فراتر از خاطره‌گویی، به یک سری مفاهیم می‌پردازد. او نشان می‌دهد روایت چطور می‌تواند به آگاهی جامعه و روان افراد کمک کند.

 من ضمن اینکه نویسنده را درک می‌کردم، اما احساس کردم مقدمه‌ی کتاب به‌تنهایی کفایت می‌کرد؛ همه‌ی چیزهایی که باید گفته شود، آن‌جا گفته شده بود. با این حال کتاب را تا انتها خواندم و همچنان به همان نتیجه رسیدم: مقدمه، چکیده‌ای تلخ و شفاف تمام کتاب بود.
با این وجود، مهم‌ترین نکته‌ای که کتاب برای من برجسته کرد، اهمیت روایت بود؛
روایت مهم است.
چه برای شخصی که رنج دیده، و چه برای جامعه‌ای که باید گوش کند و بفهمد.
و  در آخر ، انسان پس از تروما هرگز به همان فرد پیشین بازنمی‌گردد، اما می‌تواند نسخه‌ای تازه از خویشتن را پدید آورد. خودی که اگرچه زخم‌ها را با خود دارد، اما نسبت به گذشته آگاه‌تر، پخته‌تر، و گاه حتی مقاوم‌تر است. این خودِ تازه، نه‌تنها رنج را می‌شناسد، بلکه مسیر ادامه دادن را نیز بهتر می‌فهمد.

پ. ن: در باشگاه کتابخوانی اینجا کتاب‌ها فرق میکنن مطالعه شد 🌱