یادداشت

        چراغ ها را من خاموش ميكنم. اثر زويا پيرزاد ١٤٠٣/٠٩/١٩
بسم الله الرحمن الرحيم

كتاب جالبى بود. پر از تصوير سازى هاى دل نشين و چشم‌پسند. نويسنده داشت داستان را نشان ميداد و مخاطب بيشتر از اينكه كتاب را بخواند به تماشاى داستان نشسته بود. و بنظرم اين سبب همزاد پنداری و تعامل بيشتر با داستان ميشد. پتانسيل آن را داشت كه به عنوان فيلم نامه هم استفاده شود. اين حد توجه به جزئيات جذابيت كتاب را دوچندان كرده بود. تصوير سازى هاى خانم پيرزاد به گونه اى بود كه آدم احساس ميكرد دارد در آبادان قديم بين تجمع كوچک ملت ارمنى تبار ايرانى  قدم ميزند.  
        از دیگر نكات جالب اين كتاب گفت‌و‌گو هاى كلاريس با خودش بود. كه به آن ( وَرِ ذهن ) ميگفت. و وقتى كارى انجام ميداد. كه باب ميلش نبود. يا در رودرواسى ماند بود. وَرِ ذهنش سريع به او تذكر ميداد يا بهتر است بگویم سقلمه ميزد. 
        نويسنده ارمنى است. متولد آبادان و شخصيت هاى داستان هم ارمنى هستند. و اين نكته باعث ميشود اين كتاب فرصت يك همزيستى خالى از ريا با ارمنى را به دست بياوريم. و بدون هيچ گاردگیری احتمالى بتوانم در جامعه ى كوچك ارمنى هاى ايران سيرى داشته باشيم. قاعدتا يك سرى اطلاعات از آداب و رسوم ، محلات ، شهرهاى ارمنى نشين و تعاملات ارمنى ها هم به دست مى آوريم. 
        كلايس يك نمونه از زن ايرانىِ خانه دارِ بادغدغه بود. شايد قبل از آشنايى با اين كتاب من و تعداد قابل توجهى از مخاطبين جنس مخالف كلاريس به اين جنبه هاى متفاوت از زنِ خانه‌دار ، زن و خانه و نقش مادر  توجه نكرده بوديم. اينكه يك زن خانه دار چقدر ميتواند حساس باشد. اينكه يك مادر چقدر ميتواند قلب بزرگى داشته باشد. و چندین نكته قابل توجه ديگر در مورد زيست زن كه در اين كتاب به آنها اشاره شده است. 
        هر چه به اواخر كتاب نزديك تر ميشدم به دردسر هاى كلاريس يا بهتر است بگويم به دغدغه ها و دردسر هاى زن اضافه ميشد. و از طرفى داستان داشت عجيب تر ميشد. شايد پنجاه‌شصت صفحه مانده به آخر كتاب داستان آنقدر شاخ و برگ پیدا كرده بود كه خود يك كتاب سيصد چهارصد صفحه‌اى دیگر می‌طلبيد. ولى بنظرم براى اينكه كتاب را جمع كند و راهى براى جلد دوم بگذارد. يكهو شاخ و برگ ها را هرس می‌کند. و بنظرم با این کار  داستان را ذبح می‌کند. و از طرفى یک پايان باز براى داستان می‌گذارد تا شايد بعدا دوباره از  كلاريس و خانواده اش بنويسد.

فاضل تقوی | یادداشت های مجنون

#یادداشت_های_مجنون