یادداشت سیدخلیل موسوی راد

        مادرم امروز مرد. شاید هم دیروز،نمیدانم!
"مرسو" یک شخصیت پوچ و خالی از احساس است. جایی که در شروع داستان که با پایان زندگی مادرش همراه است، ذره ای سوگواری یا گریه نمی کند. حتی پس از آن با معشوقه اش به آبتنی و سینما می رود. آنچنان خشک که به ابراز علاقه همان معشوقه اش نیاز جوابی نمی دهد. البته در داستان مشخص نیست منشا این پوچ گرایی کجا بوده و از کی شروع شده اما آنچه مشخص است، همه ی این بی حسی ها به ضرر او تمام می شود و در دادگاه اورا بیگانه و مجرم ختاب می کنند. در دادگاهی که به قتل بی هدف یک عرب توسط مرسو می پرداخته می شود.