یادداشت مجتبی بنی‌اسدی

        این‌قدر که ذوق دارم بروم جلد دومش را بخوانم، تمرکزم را برای نوشتن یک یادداشت درست‌درمان درباره‌اش به هم می‌ریزد. 
فقط این را می‌نویسم که نادرخان در این کتاب‌ من را با تاریخ رفیق کرده است. صفوی، قاجاری و افشاری از این زاویه‌ای که او روایت می‌کند دوست‌داشتنی که نه، ولی خواندنی، نفس‌گیر و جذاب است. و از همه مهم‌تر منِ جنوبی مو به تنم سیخ می‌شود وقتی نادر از میرمهنای دغابی جنوب می‌نویسد. عشق می‌کنم وقتی بیگانه‌ستیزی‌اش را توصیف می‌کند. دلم می‌لرزد وقتی نطقش را قلمی می‌کند.‌ با روایت شوخ‌طبعی‌اش لبم به خنده باز می‌شود. دمت گرم آقانادر که ما را میرمهنا آشنا کردی. خدا رحمتت کند.