یادداشت Sana Sanjari

        کمی که صفحات را به پیش رفتم فهمیدم تقریبا ملاصدرای درون این کتاب فرسنگ‌ها با ملاصدرایی که میتوان از آثارش شناخت فاصله دارد. اما این موجب ملالم نشد. من به طور سحرانگیزی قدم به قدم با او همراه بودم. با او در شیراز بودم، در اصفهان، در رویاهایش و حتی در راه تبعیدگاهش. بعضی وقت‌ها از شوق از روی صندلی بلند می‌شدم و دوباره می‌نشستم. گاهی کتاب را می‌بستم و دور اتاقم می‌گشتم و حرف‌هایش را زمزمه می‌کردم. از این مردی که در تبعید ابدی بود می‌شد بسیار بیشتر از تاکیداتش بر علم و فلسفه نوشت اما از طرفی احتراز از نزدیک‌شدن به چون اویی برایم قابل درک بود و البته این سوال در منتهی الیه مغزم دیوانه‌ام کرده بود که یعنی میتوانم روزی فقط یک صفحه مانند این مرد بنویسم؟