یادداشت روژان صادقی

        اوایل امسال یه پست توی اینستاگرامم گذاشتم با این عنوان که چقدر همیشه لحظات کوچیک زندگی، برای من مهم‌تر و به‌یاد‌موندنی‌تر از وقایع سهمگین و بزرگ اون هستند. 
به غیر از لحظات، اتفاقات، احساسات و پدیده‌ها هم در همین دسته بندی قرار می‌گیرند. من به مراتب ترجیح می‌دم سعی کنم به اتفاقات پیش‌پا‌افتاده عمیق فکر کنم و به اون‌ها معنا ببخشم. 

کتاب‌هایی که این چند وقت در رابطه با مسائل روز پیشنهاد داده می‌شن معمولا چند تا ویژگی مشترک دارند: اکثرا در حال نظریه‌پردازی هستند، بعضی‌ها سخت‌خوانند و به مسائل بزرگی که شاید کمتر در زندگی روزمره از نزدیک لمسشون کرده باشیم می‌پردازن.
خودن این کتاب‌ها کمااینکه می‌تونه جالب، آموزنده و حتی واجب باشه، تنها راه آگاهی نیست. راه آگاهی می‌تونه دقیقا همون عمیق فکر کردن به مسائل به ظاهر سطحی، کوچیک و پیش‌پاافتاده باشه. و عباس کاظمی در کتاب «امر روزمره در جامعه پساانقلابی»، به خوبی از پس این کار برمیاد. از دید جامعه‌شناختی به تفسیر و تحلیل پدیده‌هایی می‌پردازه که انقدر ما به وجود بی‌چون و چرای اون‌ها عادت کردیم که پرسشگری رو از یاد بردیم.  
مسائلی مثل اینکه پوشیدن شلوار جین اوایل انقلاب چه معنی داشت و الان چه معنی داره، یا با اینکه کت‌وشلوار هم پوششی غربیه اما چرا روی اون به اندازه‌ی کراوات حساسیت وجود نداره؟ 
نقش‌نگاره‌های دیوارهای تهران و سایر شهرها تو این 40 سال چه تغییری کردن و چجوری مثل آینه‌ای از جامعه عمل می‌کنند؟ فرهنگ متصل به ماشین پیکان چیه و در نهایت صف‌های طولانی دهه 60 در دوران جنگ چه چیزی از جامعه‌ی ایرانی به ما مخابره می‌کنه؟ 

خوندن این کتاب برای من سراسر لذت بود و آگاهی. آگاهی بیشتر نسبت به اینکه در چه نوع جامعه‌ای زندگی می‌کنم، چه راهی طی شده تا به این مرحله برسیم، به پدیده‌ها باید چجوری نگاه کنم و چجوری باید هوشیارتر باشم. به نظرم در کنار لیست بلندبالای کتاب‌هایی سیاسی که این روزها داریم می‌خونیم، خوندن کتاب‌هایی مثل «امر روزمره در جامعه پساانقلابی» هم خالی از لطف نیست.