یادداشت Marzieh

        اولین یادداشتی است که مینوسم. و حالا که شروع کرده ام هر فکری که راجب  این کتاب پس از خواندنش در ذهن داشتم  کاملا  پاک شده. به هر حال ادامه می دهیم.انتخاب این کتاب در راستای روسیه خوانی بود. شاید اگر فقط هدف نمایشنامه بود انتخاب نمی شد. هر چند که تعریف هایی ترغیب کننده درباره آن خوانده بودم. پیش از اینها از کسانی که کارشان تولید محتوای طنز است شنیده ام که خندان ایرانیان آسان نیست و من هم به آن باور دارم. به همین دلیل وقتی روی جلد را خواندم که : کمدی در پنج پرده، باور نداشتم که خیلی  خنده دار باشد. و همین هم شد. اما لبخند زدم لحظاتی بود که لذت بردم هر چند که هر چقدر بیشتر پیش می‌رفت کمتر می شد اما چرا؟ چون کمدی است که بسیار از آن تقلید شده و  میدانید که در صفحات بعدی چه خواهد شد. ولی از هنه آن نمایش ها و تقلید ها این نمایشنامه را بیتشر دوست داشتم  همانطور که در نوشته نهایی از جناب گلکار به آن اشاره شده : آنچه تماشاچی به چشم می بیند برای او تجربه ای احساسی و عاطفی است ولی هنگامی که همین تصویر از طریق گفتار به او منتقل می شود این احساسات شدت و قوت کمتری پیدا می‌کند و در عوض ذهن او بیشتر به تجزیه و تحلیل منطقی و اندیشیدن درباره مسائل مطرح شده می پردازد. از این رو برای من ناب تر از نمایش های مشابه آن بود و از آنجایی که تصور صحنه و شخصیت ها به به خودم واگذار شده و به گفته های متن توجه زیادی نشان میدادم درگیر نقد اجتماعی - سیاسی  نهفته آن شدم. نوشته مترجم  بسیار خواندی بود چرا که سعی شده پرسشی مطرح کند که چرا به واقعیت تلخی می خندیدم؟ چرا خنده و کمدی مهم است و چرا گوگول گمان نمی کرد که فقط سرگرمی محظ است و چرا کمدی در جهت رشد اندیشه اجتماعی سازنده است.
ترجمه بسیاری خوبی داشت. هر ترجمه ای که با خوانش اول قابل فهم باشد خوب است و گلکار همانند تعریف هایی که از او می‌شود متنی روان و بدون سردگرمی های احتمالی تحویل خواننده می دهد.