یادداشت محمد

        ادامه داستان محسن و زن‌گرفتنش است. نکته اول این است که این سری از کتاب‌های آب‌نبات بامزه نبود. 
شوخی‌های جنسی هم احساس می‌کنم بیشتر شده بود که جالب نیست.

تقریباً همان مطالبی که دررابطه‌با سایر قسمت‌ها گفتم اینجا هم صادق است به‌علاوه اینکه احساس می‌کنم نویسنده می‌خواهد انقلاب از دریچه نگاه خود در بستر محدودی مرور کند. از طرفی احساس کردم نویسنده شخصیت محمد را که نماینده «ما» بود را دارد رقیق می‌کند. در کل سویه‌های سیاسی این نسخه کم‌تر از قبلی‌ها بود.

بنده آخر این داستان را نپسندیدم. می‌فهمم که می‌خواهد فرهنگ‌سازی کند. اما بنده مدل دیگری از ازدواج را می‌پسندم. در همین حد کفایت می‌کند وگرنه داستان لو می‌رود. کلاً آخرش خیلی لوس شده بود!


یک احساس دیگر هم نسبت به کتاب دارم و آن هم اینکه سریع نوشته شده است. دلیلم هم همان کم مزه بودن این شماره است. مقاطع زندگی محسن در نیمه دوم کتاب سریع گذشت. مقطع سربازی می‌توانست خیلی‌خیلی طولانی باشد. داستان یک پرش نامیزانی هم برای انتقال بین این مقاطع داشت. متعادل نبود.

من فضای این داستان رو خیلی دوست دارم. بودن در محیطش جالب است. نویسنده به نظرم باید توجه بیشتری بکند. حیف است.