یادداشت عطیه عیاردولابی

        اصلا خوشم نیومد. دومین کتابیه که از تشکری می‌خونم و نمی‌دونم چرا انقدر ازش تعریف می‌کنن.

جملات طولانی بیهوده داره، خیلی راحت میشد کوتاهشون کرد. اشکالات دستوری بعضا دیده میشه. 
در طول داستان، زاویه دید بیخودی عوض میشه. هر چهار زاویه دید رو هم داره. هیچ اسلوب و الگویی هم نداره این زاویه‌دیدها و تغییرشون که بگیم خب برای فلان شخصیت این زاویه دید رو عوض کرده.

داستان کشش خاصی نداره. زکریای طبیب فرت و فرت عاشق میشه، اونم بی‌دلیل.  گویا یه سه‌گانه است اما تو این کتاب اول که دلیل نامگذاری کتاب هم مشخص نشد.

در هر حال، ابدا توصیه نمی‌کنم. انگیزه‌ای هم ندارم این سه گانه رو تموم کنم. 

اون یه ستاره رو هم به این دلیل دادم که شخصیت اصلی یه جا ترسیده بود و داد زد یا علی بن موسی الرضا. حسش قشنگ بود. همین. تنها نقطه جذاب کتاب!