یادداشت Amin mousavi

        «آنا کارنینا» لئو تولستوی، یه اثر جاودانه که از وقتی منتشر شده تا امروز کلی بحث فلسفی، روانی و اجتماعی به پا کرده.
منتقدهایی مثل ویرجینیا وولف، آردموند و حتی رولان بارت کلی  شخصیت‌ها و اینکه چقدر خوب تضادهای اخلاقی و اجتماعی رو نشون داده رو تحسین کردن، اما یه سری مثل بلانشو گفتن تولستوی بعضی شخصیت‌ها رو خیلی ساده کرده و به جای اینکه آدم واقعی باشن، بیشتر شبیه نماد شدن.
از نظر روان‌شناسی، آنا نماد کشمکش بین آزادی فردی و فشارهای جامعه‌ست، موضوعی که سارتر و دوبووار هم خیلی روش تاکید داشتن.
سبک و زبان تولستوی کلاسیک و دقیق، اما گاهی داستان طولانی و حوصله‌سربر می‌شه، چیزی که بعضی منتقدها بهش اشاره کردن.
از نظر فلسفی هم رمان سوالات مهمی درباره اخلاق، عشق، خیانت و سرنوشت می‌پرسه، ولی من فکر می‌کنم تولستوی می‌تونست بیشتر به عمق روانی شخصیت‌ها بپردازه، چیزی که نویسنده‌های مدرن‌تر دنبال کردن.
در نهایت، با توجه به همه این‌ها من به «آنا کارنینا» نمره ۴ از ۵ می‌دم؛ چون یه شاهکار بزرگه ولی جا داره بیشتر عمیق بشه.