یادداشت FaMoSa

        اگر اشتباه نکنم تو ادبیات به گفتگویی که آدم با خودش می‌کنه میگن "حدیث نَفْس". این کتابم در مورد همینه از یه ابعادی جالب و قابل استفاده بود اینکه آدم یه وقتایی تو حدیث نفسش یعنی تو حرفهایی که به خودش می‌زنه خیلی بدجور می‌زنیم خودمونو تخریب می‌کنیم! که واقعا آثار بدی بجا می‌ذاره و اعتماد به نفس و حتی ممکنه عزت نفسمونم بگیره. این کتاب برای این مواقع هم یه راهکارهایی میده حتی یه جاش نقل به مضمون گفته بود وقتی یه موفقیتی بدست میاری و به دوستات می‌گی بعضی از دوستات واکنش عجیب غریب نشون میدن مثلاً موفقیتتو کمرنگ و بی‌اهمیت جلوه میدن و میگن اینکه چیزی نیست! که این نشون دهنده حسادتشونه و ما باید حواسمون به اینجور دوستا! باشه؛ تو قرآن تو آیات ۱۱۹و ۱۲۰ سوره آل‌عمران هم در مورد اون کسایی که وانمود می‌کنند دوستن ولی در حقیقت دشمنن، شاخص  شناختن دوست از دشمن بهمون داده شده که این ثابت می‌کنه این کتاب، کتاب خوبی هست.
فقط کاش این کتاب که روی موضوع به این خوبی کار کرده، بر اساس دین هم می‌بود چون آدم نمی‌دونه تا چقدرش واقعا درست و قابل اعتماد هست.
در اسلام ما نفس لَوامه یعنی نفس ملامت کننده و سرزنشگر داریم که یعنی نفسی که صاحب خودش رو به خاطر گناهی که مرتکب شده و برای منافع حقیقی، کمالات انسانی و درجات اخروی که از دست داده، ملامت می‌کنه.
ظاهراً نفس لوامه همون وجدان بیدار درونمون هست که وجودش ضروریه و خوبه و نباشه تبدیل میشیم به یه بی‌وجدان!
من نمی‌دونم بین این دو تا فرقی هست یا نه؟ دوست داشتم در مورد این بدونم.
چون اینکه ما خودمونو یه جوری تخریب بکنیم که تمام امیدمون رو هم از دست بدیم فکر کنم یه چیز دیگه باشه و این کار ابلیسه که آدما رو کلا از رحمت خدا ناامید می‌کنه.
 اگر در مورد همین موضوع یکی یه کتابی می‌نوشت که از روی تحقیق منابع اسلامی باشه خیلی عالی می‌شد. اینکه آدم بتونه اینا رو از همدیگه تشخیص بده و راهکار بده که دقیقا چجوری بتونیم بین نفس لوامه یعنی وجدانمون که خوب هست و زمزمه‌هایی ناامید کننده شیطان که بد هست رو از هم تفکیک کنیم و اشتباهی به جای زمزمه‌هایی ناامید کننده شیطون، وجدانمون رو خفه نکنیم! خیلی خوب می‌شد.
اگر کسی در این زمینه یعنی گفتگوی با خود بر اساس منابع اسلامی کتابی می‌شناسه ممنون میشم معرفی کنه یا اگر نیست هم یکی یه کتاب بنویسه.

  بُوَد کز طَرَفی مردی از خویش برون آید و کاری بکند...