یادداشت ساغر سیف اللهی فرد

        مجتبی شکوری در یکی از گفت‌وگوهاش درباره‌ی معمولی بودن صحبت می‌کنه.
در واقع اسم پادکست اینه: در ستایش معمولی بودن.
به ما یادآوری می‌کنه که در دنیایی قرار گرفتیم که همه چیز در صورت "ترین" بودن، ارزش و معنا پیدا میکنه و مستحق توجه میشه.
مثلا، زیباترین، هنری ترین، زشت ترین، پربازدیدترین...
و در این بین، آدم‌ها و مسائل معمولی و واقعی اغلب گم و در نهایت محو می‌شوند غافل از اینکه زندگی، مجموعه‌ای از همین معمولی بودن‌هاست که در نمودار سینوسی خود، در نقاط کم‌شماری، "ترین"هایی هم دارد.
کتاب "قصه‌های امیرعلی" از همین دست آثاریست که من آن را در این زمانه‌ی پر از "ترین"، سهل ممتنع می‌نامم!
این دست آثار، دید ما را به زندگی عادی و در‌جریانِ خود، عمیق‌تر کرده و سهم بسیار قابل توجهی در درک لذایذ کوچک اما ماندگار زندگی و روزمرگی‌های به‌ظاهر کم‌اهمیت، دارد.