یادداشت نیما اکبرخانی

        چقدر خوب و قوق العاده بود.
اولین نکته‌ی جذابش، این شیوه‌ی پاره پاره نویسی بود. فکر نمی کنم هیچ راه دیگه‌ای وجود داشت که اسکالزی بخواد داستانی رو روایت کنه که جغرافیای وقوعش در پهنه‌ای به اندازه‌ی چندین کهکشان پهن شده. مرتب زوایای دید جدید و هرکدوم واقعا مهم که به سرعت می‌رفت سر اصل داستان. اون پاره‌ای که داستان یک مجری برنامه‌ی زنده بود و چگونگی جذبش برای انجام کار دیگه فراتر از عالی بود. دندونام ریخت.
دومین نکته‌ی جذاب، ساختن واحد ضربت توی ناو کلارک که مرتب از این ور دنیا به اون ور سفر می‌کرد و شد مثل نخ تسبیح که تقریبا یک فصل در میان( یک پاره در میان) ظاهر می‌شد و پاره‌ها رو بهم وصل/نخ می‌کرد.
آقای اسکالزی واقعا هنرنمایی کرد توی این داستان.
اینکه دلم برای جان پری تنگ شده هم به جای خود!