یادداشت محمد رحمانی گورجی

        مدیریت راهبردی در بسیاری از سازمان‌ها و نهادها – به‌ویژه در حوزه فرهنگ – همچنان از کم‌توجه‌ترین و کم‌عمق‌ترین عرصه‌های مدیریت محسوب می‌شود. در چنین فضایی، تدوین استراتژی غالباً به یک «وظیفه تشریفاتی» تقلیل می‌یابد؛ حاصلش هم اغلب یک جلد سند رسمی است که سال‌ها در کتابخانه مدیران خاک می‌خورد.

حتی آن دسته از سازمان‌هایی که اراده و جسارت تدوین برنامه راهبردی را دارند، به‌دلیل فاصله از آخرین رویکردها و تغییرات جهان امروز، در دام «ابزارزدگی» می‌افتند؛ گویی که مدل‌ها و چارچوب‌ها، نسخه‌ای مقدس و تغییرناپذیرند. این رویکرد، سازمان را به انباری از جداول و نمودارها تبدیل می‌کند، بی‌آن‌که به پویایی، خلاقیت و تصمیم‌سازی مؤثر منجر شود.

کتاب «هنر رقص با استراتژی» از بهترین منابع برای شکستن این کلیشه است. نویسنده با نگاهی تازه، استراتژی را نه یک سند خشک و ایستا، بلکه مهارتی زنده و سیال می‌بیند؛ مهارتی که همچون «رقص»، نیازمند هماهنگی، حساسیت به تغییرات محیط و انتخاب گام‌های سنجیده در لحظه است. این کتاب برای مدیران ارشد و به‌ویژه واحدهای راهبردی سازمان‌ها فرصتی است تا تصویر درستی از «امر راهبردی» پیدا کنند و بیاموزند چگونه با ظرافت و جسارت، مسیر مناسب را برای حرکت سازمان برگزینند.