یادداشت علیرضا نوریان

        کتاب می‌گوید پیام اشتباهی به جامعه منتقل شده و آن این است که نماز، عشق‌بازی با خداست. حداقل در ابتدای مسیر این پیام گمراه کننده است و متأسفانه بیشتر ما همین جا هستیم. در ابتدای مسیر نماز فقط یک تمرین مبارزه با نفس است. یعنی فقط باید ظاهر نماز را درست اجرا کنیم، احکام را دقیق بدانیم،  قرائت‌مان صحیح باشد، چشم‌هایمان را به محل سجده بدوزیم و حتماً اول وقت نماز بخوانیم.

به این ترتیب، ادب در نماز مهمترین موضوع است. یکی دیگر از آداب نماز این است که قبل از شروع، هر چه مربوط به دنیاست را فراموش کنیم و فقط خود را بنده خدا بدانیم. بعد از پایان نماز هم، دعا کنیم و از خدا چیزی بخواهیم. اگر بعد از نماز تقاضایی از خدا نداشته باشیم، یعنی اینکه خود را بی‌نیاز می‌دانیم از لطف و رحمت خدا.

اگر این کارهای ظاهری را مرتب انجام دهیم، تازه عظمت خداوند را دریافت می‌کنیم و دنیا در چشم‌مان کوچک می‌شود. به نظرم، اولین قدمی که برای رسیدن به این رویا می‌توانیم برداریم، خواندن این کتاب است.