یادداشت Amin mousavi

        یاد او تلاش می‌کنه سراغ داستان عشقی بره که فراتر از کلیشه‌های معمول باشه، اما به نظرم تو مسیرش گرفتار بعضی کلیشه‌ها و شعارهای تکراری می‌شه که می‌تونه خواننده رو درگیر کنه، اما نه به شکل عمیق و جدید.

هوور در روایتش سعی می‌کنه زاویه‌ی تازه‌ای از فقدان، عشق و سوگواری ارائه بده، اما گاهی شخصیت‌ها و تصمیم‌هاش بیش از حد در محدوده‌ی پیش‌بینی‌پذیر حرکت می‌کنن و این باعث می‌شه اثر به جای درگیرکردن فکر، بیشتر احساسات رو دستکاری کنه—که به نظرم بعضی‌وقت‌ها شعاری می‌شه و تأثیر واقعی از دست می‌ده.

با این حال، کتاب نقاط قوتی داره؛ به ویژه در توصیف پیچیدگی‌های رابطه‌ها و آن لحظه‌هایی که آدم ناگهان با حقیقت‌هایی که دوست نداره روبه‌رو می‌شه. اما انتظار داشتم هوور بیشتر به عمق روانی شخصیت‌ها و تضادهای درونی‌شون بپردازه، نه اینکه فقط با یکسری سکانس‌های احساسی کلیشه‌ای کار رو پیش ببره.

در کل، یاد او کتابیه که اگه دنبال رمان عشقی با حس‌وحال هستی، می‌تونه سرگرمت کنه، ولی اگر دنبال چیز تازه و چالش‌برانگیز باشی، ممکنه چندان راضی نباشی.