یادداشت بهادر رضاپور

        هالیوود، دست نوشته ای از بوکوفسکی که احساس میکنم تنها وظیفه ش ادامه بخشیدن به راز نفس کشیدن نویسنده یعنی دوری از دنیای بدون نوشتن بوده، حتی شده برای یه مدت خیلی کوتاه .
بنظر من نسبت به سایر آثار بوکوفسکی ضعیف تر بود و به شخصه اواخر کتاب که ماجرای فیلم و فیلم نامه تقریبا تموم شده بودن و شخصیت چیناسکی یا بوکوفسکی به اصل خودش نزدیکتر شده بود رو بیشتر دوست داشتم.

اما اگه ازین کتاب فقط همین جمله ی کوتاه رو برای همیشه آویزه گوشم کنم، باور دارم که ادامه ی زندگی خیلی راحت تر میشه:

« تا جایی که میتونی کمتر فکر کن ... »