یادداشت مریم برازش

        «کافی است بگویم که من خوآن پابلو کاستل هستم، نقاشی که ماریا ایریبارنه را کشت.»

کتاب با همین جمله‌ی میخکوب کننده شروع میشه و تو صفحه‌های بعدی ما شرحی از زندگی خوآن پابلو، احساسی که به ماریا داشته، نوع ارتباطشون و در نهایت جریان قتل رو میخونیم.
این کتاب زبانی بسیار رک و صدقانه داره و از بخشی از وجود انسان بی‌پرده حرف میزنه که شاید بشه اسمش رو گذاشت «نیمه‌ی تاریک وجود».
وقتی راوی (خوآن پابلو) از احساسات و افکارش صحبت میکنه ما وجه بیمارگونش رو میبینیم اما درعین حال میتونیم درکش کنیم و شاید بعضی اوقات همذات‌پنداری کنیم.

کاستل یک انسان متضاد و خودمحور، مثبت و منفی، با احساساتی مختلفه که میتونه درجاتی از وجود ما رو توصیف کنه