یادداشت امیررضا

        کتاب رو دوست داشتم، بعد از خوندن بادبادک باز با اختلاف تبدیل به محبوب ترین نویسنده شد برام.
حالا بعد از حدود چهار سال سراغ این کتاب اومدم.
بعد از خوندن چند تا مرور به مرور یکی از دوستان برخوردم و اون نقدی بود به آقای حسینی. حرفشون هم این بود، چرا ایشون که انقدر زیبا از درد و رنج و آثار مخربی که به سر قربانیان که در این کتاب پناهنده ها هستند اومده، از اینکه چه کسی این بلا رو سر اونها آورده حرفی زده نشده؟ 
حالا حرف من هم همینه. آقای نویسنده که این کتاب رو برای تمام سنین نوشتند و حتما تعداد زیادی از کودکان هم اون رو میخونند، چرا از سکوت جهانیان نگفته؟ چرا نگفته که سازمان ملل چقدر بی خاصیت ومزخرفه، و چه کسی در واقع پشت این جنایت هاست. درسته تونسته منظوری که داشته رو با قلم قوی و تصاویر چشم انگیزش برسونه، اما این کافیه؟ آیا نباید همانطور که روضه‌خوانی میکنه و از رنج میگه، همونطور هم خشمش رو نسبت به دشمن که اینجا چیزیست فرضی نشون بده؟ پس تاریخ به چه درد میخوره؟
خواننده باید بدونه چه چیزی و چه کسانی باعث رنج این انسان های بی پناه شدند تا همونطور که براشون دل میسوزونه نسبت به دشمنانش هم آگاه باشه تا نتونن با فریبکاری چهره خوبی از خودشون نشون بدن