یادداشت زهرا رضوان

        قلبم را میان تک تک صفحات این کتاب ، مشروح پیدا کردم .
ابتهاج و اشعارش  از گویش اولین حرف ،  شروع به ریشه دواندن در وجودت میکنند . 
گویی احساس ، زبانی است بیگانه که از پس درک و فهم و بازگردانی اش عاجزی و ابتهاج دست بر شانه ات می گذارد و می گوید: من میگویم احساست را . کلمات را در توصیف تو و حال تو به استخدام در خواهم آورد. 
و چه زیبا 
در نهایت امعان 
این فعل را شاهکار میسازد . 

فکر کن ! ابتهاج تراوش کند و شفیعی کدکنی انتخاب!