یادداشت محمد ابراهیم آبادی

        کتاب درباره زندگی نقاش نامی قرن هفدهم، رامبراند وان راین، است. چالز می نویسنده کتاب در پیشگفتار از اولین طرحی که از او در ۲۴ سالگی به دستمان رسیده می‌گوید‌. طرحی که خودنگاری است و رامبراند خود را در آن ژولیده و خشمگین با حالتی که گویی با محیط خویش بیگانه است کشیده. می در ادامه به توصیفاتی دقیق ولی مختصر از خودنگاری‌های دیگر این نقاش می‌پردازد: در یکی از آنها با جوانی نرمخو با طبعی ظریف و حساس طرف هستیم و در دیگری با فردی سختکوش مواجه هستیم که گردنی ستبر شبیه به یک کارگر ورزیده دارد. در تابلویی دیگر هنرمند در حال خندیدن است و یا نیشخندی بر لب دارد و در دیگری با یک سلطان که کلاهی شبیه به تاج بر سر دارد مواجهیم. خودپسندی، فلاکت و گرسنگی، حالت متفکر و... دیگر توصیفاتی است که می از خودنگاری‌ها بیان می‌کند.
نکته قابل توجه دیگری که نویسنده به آن اشاره می‌کند شباهت رامبراند به شکسپیر است که اهالی تئاتر به آن معتقدند. چرا که این نقاش هلندی در نمایاندن عمق ذات شخصیت‌ها توانایی بالایی دارد. او مانند شکسپیر در دریافت لحظه‌های حساس و چشمگیر و مجسم ساختن آنها متبحر است با این تفاوت که شکسپیر این کار را با کلمات انجام می‌دهد و رامبراند با رنگ و قلمو. اما در این میان زندگی شخص رامبراند و فراز نشیب‌های آن شبیه به تراژدی‌های شکسپیر است. داستان این فراز و نشیب‌ها را در این کتاب به طور مفصل می‌توانید مطالعه کنید.