یادداشت Azin Khosravani

        دوسوم اولیه کتاب واسه من خسته کننده بود،یه سری روزمرگی عادی از یه دختر جوون که یه سری مشکلات و اختلال داشت،مشکل برقراری ارتباطی که از کودکی ای سرچشمه میگرفت که راوی داستان همش از تعریف کردنش سرباز میزد.
و خب این نصفه و نیمه دونستن منو اذیت کرد،اما یهو،داستان وارد یه فاز خیلی خوب شد،طوری که سرعت خوندنش رو واسه من کاملا یهویی بالا برد.
و البته پایانی غیرقابل تصور برام داشت،موضوعی اتفاق افتاد که تو کل کتاب یه درصدم مغزم به سمتش نرفته بود.

حرف اصلی کتاب اینه که از یه جایی باید شروع کنی،یه وقتایی خورد میشی،میشکنی،اذیت میشی،ولی خب مهم اون شروع کردنه،وتی توی مسیر میفتی یواش یواش راه هموار میشه.

کتاب خیلی خوبی بود،دوسش داشتم.