یادداشت جنّات

        اوسنه به گویش مشهدی همون افسانه است...فکر نویسنده و خلاقیتش برای نوشتن کتاب رو دوست داشتم...اینکه خودشو وارد تاریخ کرده و خودشو نزدیک به گوهرشاد تصور کرده..خوب جالبه دیگه... توی صحبت هاش با گوهرشاد به طرز صحبت مردم امروز و مردم چند قرن پیش توجه کرده طوری که کاملا خواننده ی کتاب فاصله زمانی این دو نفر رو داخل داستان با هم حس می کنه...
 اینکه انقدر برای گوهرشاد احترام بسیار زیادی قائله قابل تقدیره...
توی سفر مشهدی که داشتم خوندمش و هر وقت رفتم صحن گوهرشاد مثل داستان فکر می کردم گوهرشاد بیگم روی بام مسجد ایستاده و داره مردمی رو که به پابوس آقا میان تماشا می کنه...