یادداشت dream.m

        خیلی خیلی خوشحالم که تصمیم خوندن نمایشنامه های ایرانی رو عملی کردیم. توی همین مدت کوتاه و تعداد کم، چقدر نگاهم به نمایشنامه فارسی تغییر کرد و چقدر خودم تغییر کردم. قبل تر سوگیری زیادی نسبت به کارهای ایرانی داشتم، که خب بدون دلیل و ناآگاهانه بودنش خیلی عیبه، الان اما اگر هم از نمایشنامه ای خوشم نیاد، حداقل میتونم مطمئن باشم بدون پشتوانه نیست و با چنتا نمونه عالی و خوب در همین ژانر مقایسه کردم و نپسندیدم. 
فعلا که تصمیم داریم لیست چهل تایی نمایشنامه ها رو بخونیم، امیدوارم مشکلی پیش نیاد و برنامه مون جلو بره. این با برنامه ریزی و منظم خوندن رو هم مدیون دوستان گروه های همخوانی هستم و از اونها یاد گرفتم.
نمایشنامه "فعل" از همون نمونه های عالی هستش که بالاتر گفتم. از کارهای خیلی خیلی خوب ایرانی که خداروشکر دیدم بین دوستان گودریدز هم دیده و خونده شده قبلا. 
این کار، بازی های زبانی، زمانی و مکانی درخشانی داره که اصلا فکرش رو هم نمیکردم در قالب نمایشنامه اینقدر جذاب دربیاد.
توی این نمایش شخصیت اصلی تلاش می‌کنه بفهمه که آیا عشق می‌تونه فراتر  از چارچوب زبان به کنش محض برسه و به جایی بره که دیگه اونجا زبان به انتها می‌رسه و فقط و فقط فعل باقی می‌مونه؟
 مفهوم خیلی سختی داره این کار ولی موقع خوندنش گره ها باز میشن و در آخر که همه چیز به اول نمایش برمیگرده، خواننده توی بهت و حیرت با خودش میگه این دیگه چی بود...