یادداشت ابوالحسن درویشی مزنگی

        غزلی از این کتاب:


به گوش من، غزلی عاشقانه نجواکن
دلم گرفته ز غصه، ترانه نجواکن
به سوی باغ بیار از بهار تازه خبر
دوباره بر سرشاخه، جوانه نجواکن
بخوان حکایت گیسو و باد بازیگوش
حدیث زلف پریشان و شانه نجواکن
پرید از سر بام دلم، کبوتر عشق
بیا و قص های از دام و دانه نجواکن
دلیل ماندن من شو، در این زمانه تلخ
برای عقل پریشان، بهانه نجواکن
شبیه ماهی تنگ بلور، دلتنگم
سرود آبی آن بیکرانه نجواکن!