یادداشت مهدی کرامتی

        «وقتی فیلسوفی خودْ به تعالیمش پابند نباشد، چطور دیگران به آن پابند باشند؟» سؤال مذکور، زیربنای کتاب حاضر است. کتابی که اعتقاد دارد،  جان‌دادن در راه ایده‌ها، محکم‌ترین استدلال بر حقانیت یک طرز فکر می‌باشد، یا دست کم، اگر فیلسوفی خودْ به باورهایش پابند نباشد، نمی‌توان به او اعتماد نمود. خود نویسنده در مقدمه بیان می‌کند که اغلبْ چون فیلسوفان منزوی و گوشه‌گیر بوده‌اند، آنچنان زندگی پرمخاطره‌ای هم نداشته‌اند، اما برای برخی از فیلسوفان پیش آمده است که مجبور بوده‌اند یا به افکارشان پشت کنند یا این که جانشان را فدا کنند. عمده‌ی کتاب به توصیف مفهوم مذکور و جامعه‌ی شناسی شهادت می‌پردازد که چرا شهادت چنین تأثیراتی را به جا می‌گذارد. در بعضی قسمت‌های کتاب عملاً حس می کنیم که نویسنده ما را دعوت می‌کند تا با خودسوزی و خودکشی، حرف‌هایمان را ماندگار کنیم!