یادداشت زهرا عابدی
1404/6/3
در این کتاب موراکامی از دویدن می‌گوید، اما در حقیقت دارد از نوشتن و زیستن حرف می‌زند. دویدن برای او تمرینی است برای نظم، تحمل و ادامه‌دادن—even وقتی هیچ انگیزه‌ای نیست. لحنش ساده و صمیمی‌ست؛ مثل قدم زدن کنارت. هر مسابقه و هر کیلومتر برایش استعاره‌ای است از نوشتن رمان و گذر از روزهای سخت. در پایان می‌فهمی اصل ماجرا نه سرعت است، نه مقام؛ بلکه همان تداوم ساده و آرامی‌ست که آدم را به جایی می‌رساند.
(0/1000)
سجاد نجاتی
1404/6/3
1