یادداشت سمانه رحمدل

        خدایا این کلاسیک‌های بی‌ادعای سرراست و صمیمی رو از ما نگیر! مثلا وقتی فکر کردیم که آخرینشون رو هم خوندیم، به‌طور تصادفی یه ذخیره جدید ازشون کشف کنیم و خوشحال بشیم. 
یا مثلا مثل همین قصر آبی، بعد از خوندنش بگیم:  تو تا الان کجا بودی؟ 
نه این که همه‌‌ کلاسیک‌ها شاهکار باشن، ولی همه‌شون به‌معنای واقعی کلمه «کتاب» هستن. همون‌جور که خونه‌های قدیمی و مامان‌بزرگی، به‌معنای واقعی کلمه «خانه» هستن.
مشخصا درباره قصر آبی، باید بگم بعد از مدتها کتابی دست گرفتم که همه جا با خودم می‌بردم و از هر فرصتی برای خوندنش استفاده می‌کردم.