یادداشت زهرا ساعدی

        خواندن این کتاب را با پیش‌داوری و اینکه قرار است خیلی بد باشد شروع کردم و چون انتظار کتاب خوبی نداشتم از توقعاتم بهتر بود و ناامیدم نکرد.
داستان درمورد زنی به اسم شراره است که زندگی خودش، همسرش و خانواده همسرش را تعریف می‌کند. داستان به نظرم کشش داشت و حوصله‌سربر نبود اما با این حال جزو کتاب‌های موردعلاقه‌م قرار نگرفت.
اولین چیزی که دوست نداشتم روایت دوم شخص بود. به طور کل کتاب‌ها و داستان‌هایی که راوی دوم شخص داشته باشند را نمی‌پسندم.
دوم هم لحن روایت بود که پر از مونولوگ و تکرار و چیزهای این چنینی بود که اصلا در روایت داستان نمی‌پسندم.
سوم پایان‌بندی کتاب بود. به نظرم اصلا جالب از کار درنیامده بود و انگار تلاشی سردستی برای تمام کردن کتاب بود.