یادداشت کتاب‌فام

        72 صفحه در ۲ساعت.
‌
شکل و طریق بیماری روانی هرکسی همانند تراژدی عاشقانه‌شان با دیگری متفاوت است. شکاف چندانی بین یک فرد افسرده و یک فرد غیرافسرده وجود ندارد و کمی فراتر از یک نقطه‌ی خاص، یک فرد را دیگر نمی‌توان دارای عقل سلیم قلمداد کرد. «ویلیام استایرُن» جزو آن دسته از کسانی بود که تا تاریک‌ترین مرز ممکن در این بیماری خاموشی که خودش لفظ "افسردگی" را برایش ناکافی می‌دانست و معتقد بود باعث می‌شود که اطرافیان یک شخص افسرده شدت و جدیت این بیماری را به‌واسطه‌اش درک نکنند و نام "طوفان مغزی" را بیش‌تر برازنده‌اش می‌دانست، جلو رفت. «ظلمت آشکار»، شرح و توصیف کوتاه اما گویای همین دوره‌ی بیماری و راه درمان این نویسنده است؛ نقل تجربه‌ای دست‌اول که خواندنش را خصوصن در این زمانه‌ی پُرآشوب به همگان توصیه می‌کنم چرا که ممکن است در آن‌زمان که می‌پنداریم از هر نظر خوبیم و وقتی لفظ افسردگی به گوشمان می‌خورد یا وقتی‌که با چنین فردی برخورد پیدا می‌کنیم، می‌پنداریم چون درک درستی ازش نداریم، پس در امان هستیم، شاید دقیقن در همان زمان، مدتهاست که این عفریت را در ناخودآگاهمان حمل می‌کنیم.
‌
برای «ویلیام استایرُن» در ابتدای ۶۰سالگی پیش آمد. در همان زمان به‌یکباره دست از الکلی که خود آن را "همنشین" خود می‌نامید کشید و بعدتر این احتمال را پیش می‌کشد که شاید همین ترک ناگهانی الکل باعث افسردگی‌اش شد و شاید همین ۶۰ساله شدن و نزدیکی مرگ باعثش شده باشد، اما در نهایت به این نتیجه می‌رسد که مرگ مادرش در ۱۳سالگی درهای ناخودآگاهش را به این بیماری گشود و باعث شد که افسردگی همچون سایه‌ای به او بچسبد و وی زمانی متوجهش شد که یکی از به‌ترین راه‌های درمان برایش، بستری شدن در بیمارستان بود.
‌
«استایرُن» خود را متعلق به سنت درازمدت نویسنده‌گانی می‌داند که خلاقیتشان تا حدی ناشی از افسردگی‌ست و به زعم خودش، وقتی آثارش را مرور می‌کند می‌بیند که چگونه به‌شکلی ناخودآگاه شخصیت‌های کتاب‌هایش را در موقعیتی ناب از افسردگی قرار داده و آن‌ها را تا مرز خودکشی کشانده و حتی آن‌ها را از این مرز هم فراتر برده. هرچند که خود «استایرُن» در طول بیماری‌اش تا مرز خودکشی رفت، اما همانند قهرمانانش از این مرز عبور نکرد و به‌جاست که نقش همسرش را در این میان نشان دهم که خود معتقد بود اگر همه‌ی افسردگان چنین فرشته‌ای را درکنارشان می‌داشتند، از بسیاری داروهای بیش‌تر زیان‌رسان در امان می‌ماندند.