یادداشت محمدجواد قیاسی

        در دل تاریخ، کربلا نه فقط واقعه‌ای در گذشته، بلکه مدرسه‌ای برای همیشه است. و کتاب «همرزمان امام حسین (ع)» نقشه‌ای است برای ورود به این مدرسه. اثری کوتاه، اما پر معنا؛ ساده، اما عمیق؛ شرحی از یاران حسین، نه با بیان مرثیه، که با نگاهی تحلیل‌گر، عاشقانه و بیدارگر.

نویسنده، با نگاهی متفاوت، ما را با اصحاب امام حسین (ع) آشنا می‌کند؛ نه فقط به نام و نسبشان، بلکه به روحشان، به ایمانشان، به شعور و شهامتشان. در این اثر، یاران حسین ع فقط سربازان یک جنگ نیستند، بلکه انسان‌هایی هستند که در بالاترین نقطه‌ی انتخاب ایستاده‌اند؛ کسانی که جانشان را به آگاهانه‌ترین شکل ممکن، در راه حقیقت فدا کردند.

این کتاب، عاشورا را از حالت یک سوگنامه خارج می‌کند و به صحنه‌ای از ایمان، معرفت، و آزادی بدل می‌سازد. هر یار حسین، آیینه‌ای است از یک فضیلت؛ یکی تجسم وفاداری، دیگری مظهر یقین، آن یکی نماینده‌ی شجاعت. و همه‌شان، در کنار هم، منظومه‌ای می‌سازند که امام در مرکز آن می‌درخشد.

زبان کتاب صمیمی است؛ نه خطابه‌ای سنگین، نه تحلیلی خشک. گویی نویسنده با خواننده درددل می‌کند؛ از غربت حسین می‌گوید، از عظمت یارانش، از ظلمت دشمنان و از شکوه نوری که هنوز از کربلا می‌تابد.

این اثر، کوتاه است اما ماندگار؛ برای جوانی که می‌خواهد بداند چگونه می‌توان «یا لیتنا کنا معکم» را به «قد کنتُ معهم» تبدیل کرد. برای انسانی که در جست‌وجوی راه است، و در کربلا نشانه‌ها را می‌جوید.

«همرزمان امام حسین» کتابی است برای بیداری، برای تربیت، و برای ایمان آوردن دوباره به راه سرخ عاشورا.