یادداشت 𝙷𝚘𝚖𝚊 𝚃𝚊𝚟𝚘𝚞𝚜𝚒𝚊𝚗

        راستش قبلا جذب آثار صادق هدایت نمی‌شدم. همیشه فاصله‌ای بین من و دنیای او بود. اما این‌بار تصمیم گرفتم بخونمش.
با چند اثر دیگه شروع کردم و بوف کور رو گذاشتم برای آخر.
و انگار تصمیم درستی بود
این‌بار نه تنها خوشم اومد، بلکه دلم خواست تمام حرف‌های این نویسنده‌ی تنها را تا ته بخونم

بوف کور شبیه یک کابوسه.
نه از اونهایی که با ترس بیدار می‌شی، از اون هایی که نمیتونی ازش بیدار بشی.
و نمی‌دونی چقدرش واقعیته، چقدر وهم و خیال.
فضاش وهم آلود و سوررئاله
راوی در دل تاریکی می‌چرخد و از زخم‌هایی حرف می‌زنه که نمی‌شه التیامشان داد.
نثرش تلخ، غم‌زده و مالیخولیایی‌ست، ولی عمیق... و گاهی به شکل عجیبی شاعرانه.