یادداشت سید رمضان حسینی

        علی‌رغم تموم ایراداتش واقعا تاثیر گذار بود.
ضمن این‌که نقاشی‌ها هم شگفت زده‌ام کرد. کوچکترین تقلیدی از آثار غربی درش مشهود نبود. خیلی الهام گرفته از نگارگری‌ها و مینیاتور‌های ایرانی بود و برام جذاب بود که می‌شه با این سبک نقاشی‌هم پی‌نما (Comic) جذاب ساخت. از کار دیگه این نشر یعنی «ملیکا» بیشتر دوستش داشتم.
ایراداتش این‌ها بودند عمدتا:
یک جاهایی داستان پرش داشت. برای مخاطب آشنا به داستان مشکلی نبود و قطعا مخاطب ناآشنا رو گیج می‌کنه.
ویرایشش خیلی بد بود. جای باکس‌ها و بالون‌ها آزار دهنده بود در خیلی از مواقع: ترتیب زمانی دیالوگ‌ها و متن‌ها موقع خوندن به هم می‌ریخت. این بزرگترین ضعف یک پی‌نما است.
یک ایراد دیگه که تو خیلی کارهای مذهبی هست اینه که توجه نمی کنن که این کارها خیلی قابلیت ساخت مجدد نداره. یعنی مثلا تا لااقل 4-5 سال دیگه هیچ‌کس حاضر نیست بره یه پی‌نمای دیگه از داستان عاشورا بسازه (با فرض اینکه فروش و... پی‌نما تو ایران تضمین شده باشه که نیست) و این باعث میشه وقتی عمق محتوای اثر کم باشه و دغدغه اصلی بشه نحوه تصویرگری و داستان نویسی و محتوا و مفاهیم و معارف تا حدی کنار گذاشته بشن اتفاق بدی بیفته. یک تصویر زیبا ولی ناقص و کم عمق تو ذهن‌ها حک بشه. خلاصه: هنوز یه فاصله بزرگ بین کارهای پژوهشی و مطالعاتی جدی پژوهشگرای دینی ما و هنر وجود داره که «باید» پر بشه.