یادداشت مهدی لطف‌آبادی

        من همیشه تو ذهنم نمایشنامه‌ها و بعضاً رمان‌ها رو بازی می‌کنم... یعنی برای نقش‌ها بازیگر تعیین می‌کنم، طراحی صحنه ترتیب می‌دم و بعضی وقت‌ها هم خودم یک نقش رو برمی‌دارم که با صدای خودم بخونم... هیچ نمایشنامه‌ای مثل نمایشنامه‌های ایبسن برام انقدر دلنشین و روون تو این تصور نگنجیده. 
این نمایشنامه تمام ریشه‌های فکری اگزیستنسیالیستی، ناتورالیستی و... ایبسن رو که بقیه نمایشنامه‌هاش وجود داشت، توی خودش داره اما به نظرم نزدیک‌ترین نمایشنامه‌اش به کارهای چخوف بود و هر چند بهترین نمایشنامه‌ی ایبسن محسوب نمی‌شه، اما خوندنش بسیار لذتبخشه.