یادداشت

        اولین بار که خواندمش، اصلاً دوستش نداشتم. بیشتر به این خاطر که فنی پرایس در مقابل الیزابت بنت، آن الیوت، اما و سایرین حرف چندانی برای گفتن نداشت. خیلی ساکت و کم حرف بود و خیلی بدون اشتباه، در کنار تمام اطرافیان دوست نداشتنی و پر اشتباه. 
اما این بار، صرفاً برای لذت بردن از نثر و داستان و شخصیت پردازی جین آستین خواندمش و دوستش داشتم :) هنوز به پای غرور و تعصب یا ترغیب نرسیده، اما از دفعه ی قبل عزیزتره.
(با ترجمه‌ی رضا رضایی خواندم)