یادداشت محمدحسین بنـکدارتهرانی

        نوشته‌های جولین بارنز جذاب هست. ترجمه‌ی پاکیزه و روان کامشاد هم بر اثربخشی اثر افزوده بود. در پایان کتاب گفت‌وگوی مفصلی با بارنز ضمیمه‌ی کتاب است.  چند صفحه‌ی پایانی شیب داستان تند شد و مطمئن نیستم چطور شد!
باری حکایت از چند نوجوان در سال های ۱۹۶۰ آغاز می‌شود و یکی از بچه‌ها خودکشی می‌کند و کتاب در بستر وهم‌ناک ندانستن ما از چرا این خودکشی پیش می‌رود. سپس‌تر یکی از سه نفر دوستان نزدیک راوی هم خودکشی می‌کند و بعد سال‌ها خبر می رسد که یادداشت‌های روزانه‌ی آن دوست نخبه‌ی خودکشته! به ارث به راوی داستان رسیده. حالا زمان جست‌وجو در زمان از دست رفته است. ....