یادداشت محمدعلی نخلی

        "ساده رنگ" تکراری و خسته کننده است.
مخاطب امروزی کتاب باید قانع شود که کتاب در دستش برتری ای نسبت به کتاب های دیگری که با همین موضوع در بازار هستند دارد. به خصوص کتاب های دفاع مقدس که نشر سازمانیشان تعدادشان را به صورت خسته کننده ای گسترش داده است.

دفاع مقدس ما نیاز به شخصیت سازی ندارد. چون واقعیتش پر است قهرمانانی که به آنها پرداخته نشده. سوژه کتاب "ساده رنگ" هم یکی از آنان است که نقل روزنامه وار خاطراتش در این کتاب فرصت ژان والژان شدن را از او گرفت و هنوز بعد از چهل سال ادبیات پایداری تشنه نویسندگانی است که داستان بنویسند و نه صرفا خاطره.
هرچند مادربزرگ من هنوز این سبک را میپسندد.
.
پ.ن: آنقدر روایت داستان خسته کننده بود که تا آخرش نخواندم. کسی اگر خواند حتما برایم تعریف کند.
پ. ن۲: حیف بیت المال که از جیب مردم می رود برای چنین کتاب هایی