یادداشت مَشانا

        به شخصه از داستان‌هایی با فضای تاریک و پیچیده لذت میبرم و آغوشم روی تمام ایده‌های داستانی مریض باز است. اما!

اما این کتاب چیزی نبود که فکرش رو میکردم.  داستان‌های ژاپنی اصولا پتانسیل خوبی برای ایده‌های عجیب و غریب دارن. انگار که این اقتضای فرهنگ و ادبیاتشون باشه اما این کتاب فقط ایده‌های مریض داشت و بس. نوع روایت و شخصیت‌پردازی‌ها، نتونست من رو با خودش همراه کنه و بعد از یکی دو صفحه، هم میشد حدس زد که چه اتفاقی قراره بیوفته و هم حوصله‌سربر میشد. انگار که نویسنده میخواسته بگه ببین چه ایده‌های جالبی دارم؟! ولی نتونسته از این جلوتر بره و درحد همون ایده باقی مونده.