یادداشت نوید نظری

        کتاب‌خوان‌ها دو دسته‌اند؛ آن‌ها که لذت خوان دن کیشوت مانش را چشیده‌اند و آنان‌که بر نخواندنش‌ حسرت‌ها کشیده‌اند!
به حق می‌توان این کتاب را اولین رمان در طلیعه جهان داستان و رمان دانست!
داستانی نمادین با ساختاری لایه‌ لایه و البته زبانی طنز و هجو و حسرت‌آلود...
اواخر کتاب هر چند طنز بود و فکاهی مرا یاد داستان گاو مشد حسن از داستان‌های عزادارن بیل ساعدی انداخت.
چه اینجا به نیش می‌خندی و آن‌جا به زهر می‌گریی....
پ.ن
یادداشت جلد اول را اینجا ببنید 
https://behkhaan.ir/reviews/c0d542cb-d04c-417f-8d18-11a5496cc0fa?inviteCode=294142DC57A