یادداشت حمیدرضا رعیتی

        خیلی وقتها از خودم سوال میکنم که گزینه جایگزین برای ما چیه؟ فرضا این نظام هم رفت، راهکار چیه و چکار باید کرد؟ از بعضی تهدیدهایی که در فضای مجازی میبینم واقعا میترسم و غصه ام میگیره. این کتاب در مورد راهکار آفریقای جنوبی، بعد از نظام آپارتاید هست. خیلی خوب بود. درد و رنج مردم سیاه رو بخوبی به تصویر کشیده و کار بزرگی که بعد از بقدرت رسیدن ماندلا انجام میشه رو توضیح میده
به نظرم برای همه خوندنش مفیده تا بدونیم که راهکار نه دادگاه های انقلابی و دادگاه نورنبرگ هست بلکه راه میانه ای از «بخشیدن ولی فراموش نکردن» اعتراف کردن ولی عفو کردن


قسمتهایی از این کتاب عزیز:
۱. «برای موفقیت مذاکرات انتقال مسالمت‌آمیز آفریقای جنوبی از رژیم آپارتاید به جامعۀ دموکرات و برابر، ما نه‌تنها نیاز به موافقت و همراهی قربانیان خشونت داریم، بلکه نیازمند تائید و همراهی کسانی هستیم که در اثر این گذار مسالمت‌آمیز، منافع و موقعیت‌شان مورد تهدید قرار می‌گیرد.

۲.  ما می‌توانستیم عدالت را داشته باشیم، عدالت کیفری را داشته باشیم اما درعین‌حال آفریقای جنوبی‌ای روی دست‌مان می‌ماند که بردی بدتر از باخت نصیبش شده بود.

۳. بنابراین کمیسیون به این نتیجه رسید که بهترین روش برای فهمیدن تمام حقیقت در هر پرونده، این است که هرکس که درخواست‌ عفو و بخشش ارائه می‌دهد، برای مشمول عفو شدن، باید تمام حقیقت را روشن و شفاف بیان کند. درواقع مسیر قانونی برعکس شد و درخواست‌کننده‌ها باید با افشای حقایق، از خود رفع مسئولیت کیفری می‌کردند. 

۴.  «هرکس که گذشته را فراموش کند، محکوم به تکرار آن 
است.» 

۵. : راهی بین افراط دادگاه نورنبرگ و تفریط فراموشی عمومی. افراد بدون در نظر گرفتن رنگ و نژاد و تنها به‌‌دلیل افشای تمام وکمال حقایق، لایق دریافت عفو بودند.

۶. نلسون ماندلا از زندان بیرون آمد؛ اما نه با تنفر و حس انتقام‌جویی. او با نشان دادن قدرت آشتی‌جویی و بخشش خود، همۀ ما را شگفت‌زده کرد. 

۷ برای بسیاری از آن‌ها، این اعترافات منجر به ‌جدایی از همسران‌شان شد که تجربه‌ای دردآور برای آن‌ها بود. این بخشی از هزینه‌هایی بود که آن‌ها باید می‌پرداختند. بنابراین، این‌ ادعا که متهمان به‌راحتی از امکان عفو و آزادی برخوردار شدند، موضوعیتی ندارد؛ زیرا در عمل، این فرایند برای آن‌ها بسیار تلخ و پرهزینه بود. 

۸. در این روش، توجه اصلی و تمرکز بر مجازات و انتقام‌جویی نیست. روح و شیرازۀ اصلی انوبنتو، توجه و التیام بخشیدن به اعتماد عمومی است که مورد تجاوز قرار گرفته است و باید شفا داده شود. 

۹.  راه بخشش و پرداخت غرامت، مسیر باریک و حساسی است که ملت ما آن را برگزید. عبور از گذشته‌ای نفرت‌آور و گام نهادن به آینده‌ای باافتخار، تنها از طریق پلی تاریخی میسر بود که قانون اساسی امکانش را در اختیار ما قرارداد؛ 

۱۰.  اما این شهادت و موارد مشابه دیگر، من را از درون خسته و افسرده کرد و به این نتیجه رساند که چگونه یک انحراف، گمراهی و شرارت عمیق می‌تواند همۀ ما را با خود غرق کند و به پایین بکشد. در‌حقیقت به این نتیجه رسیدم که همۀ ما ظرفیت غیرقابل باور و غیرقابل تصوری برای تبدیل شدن به شیطان داریم. 

۱۱. . به این نکتۀ مهم هم توجه داشته باشیم که تمام این جنایت‌ها و سوءاستفاده‌ها، به‌وسیلۀ آدم‌های عادی صورت می‌گیرد. آن‌هایی که چنین اقداماتی انجام می‌دهند، غیر از ما انسان‌های عادی، کس دیگری نیستند. 

۱۲.  درنهایت به این نتیجه رسیدم که عدالت واقعی اجرای حکم مجازات نیست، بخشش است. 

۱۳. مذاکره برای کسی که بر مواضع خود استوار و محکم می‌ایستد، دشوار است. اما آن‌هایی که می‌خواهند به مصالحه برسند و در پایان مذاکرات، به‌عنوان فرد پیروز شناخته شوند، افرادی انعطاف‌پذیر هستند

۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۱
حمیدرضا رعیتی 
شیراز
خوانش از طریق اپلیکیشن فیدیبو