یادداشت نرگس عمویی

        اوّلین کتابیه که از محمد صالح‌اعلا می‌خونم.
داستان‌ها فاز خیلی متفاوتی از هم داشتند. انگار که نوشته‌هاش رو از جاهای مختلف -بدون ارتباط موضوعی- کنارهم جمع کرده باشند؛ مخصوصاً اون مقاله‌طوریش که راجع به موسیقی بود. که اصلاً حالت داستانی نداشت و انگار اون وسط اشتباهی copy-paste شده بود.
بعضی توصیفاتش زیبا و احتمالاً منحصر به خود صالح‌‌علا بودن.